بدحجابی یک انتخاب نیست بلکه یک انحراف است

هنر انسان در انتخاب است نه در انحراف. پذیرفتن تکالیف الهی عالیترین نوع انتخاب بشر است. خداوند برای ابلاغ تکالیفش، ابتدا دست به عالیترین انتخاب یعنی برگزیدن زیباترین موجودات هستی بعنوان سفیرانِ ابلاغ زد. و این بار نوبت ماست که این انتخاب الهی را انتخاب کنیم و دستوراتی را که به ما ابلاغ می کنند با دل و جان بپذیریم.

کسی که زیر بار دستورات الهی نمی رود، هم از ناحیه اندیشه دچار ضعف است و هم از ناحیه انگیزه نا توان است

حجاب یک وظیفه است نه یک حق، که در انتخاب آن آزاد باشم. حجاب حق زوجین نیست که با اجازه همدیگر آن را بکار گیرند یا از قبول آن خود داری نمایند. مثل بعضی از آقایان که ابتدا حجاب را حق خود می دانند و بعد با دست و دلبازی از این حق استفاده می کنند و وقتی به خانمش تذکر حجاب داده می شود می گوید من اجازه داده ام تا او اینطوری در جامعه حاضر شود. با کمال ادب به ایشان عرض می شود مگر شما چکاره اید که در این تکلیف دخالت کنید. حجاب یک تکلیف است و تکلیف حق خداوند است.

باید بدانیم که همیشه بی حجابیست که دلیل می خواهد نه حجاب و ما باید بدنبال دلیل بی حجابی باشیم.

سرنخ  بی حجابی یک انحراف است. یک جهل است. یک تمرّد است. یک هوسبازی است. ساده پنداشتن انسان است. آزاد دانستن عبد است. یک سوء استفاده یا سوء تعبیر از آزادی است. بی حجاب فکر کرده است خداوند او را رها کرده است که بین انسانها و در جامعه به هر صورت که هوس کرد می تواند رفت و آمد کند.

بحث در مورد بی حجابی و حساسیت نشان دادن به این موضوع  به نشان دادن چند تار مو بر نمی گردد. موضوع عقب رفتن چند سانت روسری و مقنعه برای انسانهای بد حجاب نیست. بلکه موضوع نادیده گرفتن حکم الهی است. موضوع نه گفتن به دستور مولی است. موضوع اظهار نظر در مقابل حکم خداست. موضوع نادیده گرفتن احکام الهی است. موضوع کنار زدن پرده حیاست. موضوع احساس رها شدن است. موضوع نادیده گرفتن حرمت جامعه است.

بی حجابی یک انحراف است. انحراف از مسیر دستورات دین. بی حجابها بدانند که قطعا کارشان به همین جا ختم نمی شود. نافرمانی انسان، آخر ندارد. نافرمانی یعنی فاصله گرفتن با احکام الهی که این فاصله می تواند روز بروز بیشتر شود و به امور دیگری که مورد پسند ما نیست سرایت کند.

نافرمانی تنها به نشان دادن بعضی از اعضای بدن خود به نامحرم ختم نمی شود. این نمود نافرمانی است. این علنی کردن نافرمانی است. وقتی به خدایی که انسان باید حتی در غیب به آن ایمان آورد در حضور هم نا دیده گرفته شود کار آسانی نیست که بسادگی در یک نقطه ای ختم شود.

انسانی که موظف است در خلوت و در حال نماز، در مقابل پروردگارش، خود را پوشیده بدارد تا تمرین حیا شود و در مقابل نامحرم براحتی این پوشش را حفظ نماید چگونه به خود اجازه می دهد درحضور جمع آزادانه عمل نماید.

انسانی که معتقد است جنازه او را نباید نامحرم ببیند و یا لمس نماید چگونه به خود اجازه داده است در مقابل چشمان هزاران کس و ناکس با این وضع حاضر شود. با اجازه چه کسی؟ با اجازه کدام حکم؟

انسان بی حجاب به همه اعلام می کند که دستورات خدا را می توان زیر پا گذاشت. زیرپا گذاشتن یک دستور الهی بهترین آغازی است برای نادیده گرفتن هر دستور ی که با مزاج ما سازگاری نداشته باشد.

زیر پا گذاشتن یک دستور الهی علامت یک انحراف است. علامت یک شروع خطرناک است. درست به آن می ماند که کسی انحرافش را باپُک یک سیگار آغاز کند. در این  پُک زدن اعتیاد نهفته است. وقتی سلامتی با یک پُک به سیگار بدست خود انسان زیر پا گذاشته می شود چه اطمینانی است که در آینده از سلامتی خود در مقابل هر چیزی که سلامتی ما را تهدید می کند بایستیم.

کسی که به یک حکم خدا نه گفت چه دلیلی وجود دارد احکام دیگر الهی را جدی بگیرد؟ مگر احکام الهی انتخابی است؟ مگر اختیاری در انتخاب احکام الهی وجود دارد؟ قران کریم برای جلوگیری از این انحراف داستان قوم یهود را برای ما نقل می کند که  به بعضی از ایات الهی ایمان می آوردند و به بعضی از ایات الهی کفر می ورزیدند. همین خصلت موجب شد تا آنها را از مسیر بندگی بیرون برد. انسان باید مراقب گرایش های خود باشد. ایمان و عمل صالح  انتخابی نیست. باید همه اعمال صالح باشد(وعملوالصالحات) می فرماید همه اعمال باید اصلاح شود. ایمان هم اینچنین است. باید به همه آیات الهی و رسولانش ایمان آورد. (والمومنون کل آمن بالله و ملائکته و کتبه ورسله) نه اینکه بگوییم نومن ببعض و نکفر ببعض.

شعاربی حجاب این است که هر چه را بپسندم رعایت می کنم. حجاب را رعایت نمی کنم چون این حکم را نپسندیده ام. این یک انحراف است. چه دلیلی دارد که بقیه دستورات الهی را به همین دلیل در شرایط خاص، کنار نگذاریم.

بی حجابی یک انحراف است. انحراف در انتخاب. انحراف در نادیده گرفتن احکام الهی. انحراف در گزینش احکام. انخراف در عمل به بعضی از دستورات دین و رها کردن بعضی از دستورات دیگر.

بی حجابی یعنی آنچه را که از خدا پذیرفته ام به خاطر این است که با نفسم سازگاری داشته است.

نه گفتن به یک حکم خدا، تهدیدی است به نه گفتن به احکام دیگر الهی . تهدیدی است به نه گفتن به برخی از تعهدات دینی. نه گفتن به برخی از مسایل اعتقادی. لذا رفته رفته این بی حجابی مرا به بی حیایی دعوت می کند و بعد از گفتگو با نامحرم گرفته تا شوخی ها و خنده های نابجا در میان نا محرمان و رفته رفته بی توجهی به موارد دیگر. کار شیطان همین است. خطوات شیطان یعنی این. اگر نگذاریم شیطان در گام اول موفق شود در گامهای بعدی موفق خواهیم شد. همه گناهان بزرگ در دل قدمهای اول نهفه است و ما از این خطر غافلیم.

بی حجابی اول راه نیست. ادامه راه است. باید داستان قبل از بی حجابی را مرور کنیم. خیلی بی دقتی ها در شناخت الهی و دستورات دین صورت گرفته است تا نتیجه آن بی حجابی شده است.  سست گرفتن دستورات دین قبل از بی حجابی صورت گرفته است. ارتباط قوی نداشتن با مرجع تقلید قبل از بی حجابی صورت گرفته است. جدی نگرفتن احکام شرعی و پرهیز از نامحرم قبل از بی حجابی صورت گرفته است. بی حجابی نمود آن بود است. ظهور آن راه ضعیف زندگیست. و چون اول راه نیست بی شک آخر راه هم نخواهد بود. انکار دستورات دقیق دین، جدی نگرفتن مرجع تقلید و همه و همه آثار بعدی و دزدان این راه است. وقتی انگیزه ها و خواهش های انسان بر دستورات الهی غلبه کرد انسان را برای ادامه راه مهیا می کند. چون خواهش ها تمام شدنی نیست.

خدایا پناه می بریم به تو از توجیهات گناه که موجب شده است راه ما را به روی دیگرگناهان باز بدارد. والسلام