پس از نعت سر دفتـــــر انبيــــــا
بـــه مـــدح عــلـــي مــي كنــم ابتدا
عليّ ولي شيـــــر پروردگــــــــار
عــلــيّ و ولــي صــاحــب ذوالفقــــار
علي وارث علــــم پيغمبــــــــران
عــلــي واقــــف از كــار نــه آسمــان
علي كردگار غنــــــي را وكيــــل
عــلــي جبــرئيــل امــيـن را دليـــل
علي صــاحب اختيــــــار امـــــم
عــلـــي مصـطفــي را اخ و ابــن عــم
علي آن كــــــه گفتا نبـي در نخست
كـــه بـــي حـب او نيسـت ايمان درست
علي آن كه بر عمــــــر و زد ذوالفقـار
بـــرآورد از جـــــان اعــــدا دمــــــار
علي آنكه بنهاد پـــــا در حــــــرم
بــــه دوش نبـــي شـــاه كيــوان خيم
چو بر دوش احمد گرفــــت او قرار
بـــــرآورد ســـر، ســــوي چــرخ چهار
هبل را گرفت آن زمــان زد به خاك
حــــرم را ز لــــوث صنـــــم كرد پاك
زنيروي سر پنجه ی بــــو تـــراب
صنــــم خــانــه هــا شـد سراسر خراب
پس از مصطفي شاه ختمــي اساس
اگــــر حــــق شنــاسـي، علي را شناس
وليّ خدا مــــــرشد جبــرئيـــــل
نبـــي را وصــــيّ و خـــدا را وكيــــل
شهنشاه دين، ابـــــن عـم مصطفي
شـــــه اوصيـــــا خــانـــه زاد خـــدا
به فرمان دادار بستــــــه كمـــــــر
بـــه مـعــراج بـــا مصـطفـي هـمسفــر
به ظاهر نبودش اگـر هم سخــــــن
بـــه بــاطـن بـودي همچو جانش به تن
پس پرده ی راز بــــا مصطفــــــــي
عــلــي بــُد هـــم آواز بــا مصطــفي
در آن پرده بـــودش علي همزبـــان
عــلــي چيــد خــوان و علــي ميــزبان
به ظاهر بُد آن محــــــرم مصطفــــی
بــه بــاطــن بـُـد آن هــمـــدم انــبيــا
به موساي عمران بُد آن همنفــــس
چو در تنـگ تـابــوت بـــودش قـفــس
به موساي عمران علي شد دليــــــل
رهــانیــده او را ز دريـــــاي نيـــــــل
علي بود مر نوح را چـــاره ســـــاز
در آن دم كــه كشتـــــي بشـد بـر فراز
رهانیده او را ز طوفـــان علـــــــي
به طــوفـــان عـلـي بود نگهبــــان، علي
به جايي كه باشد علــــي نـــــاخدا
چــه بــاك اســت از مــوج طـوفان تو را
به كشتيّ دين، شاه دين نـــــاخداست
ز بـــازوي او رونـــق ديـــن به پــــاست
علي صاحب ذوالفقـــــار دو ســــــر
عـــلـــي وارث عـلـــم خيــر البـشــر
چه گويم؟ اگر باشدم صـــــد زبــان
يـــك از صـــد هـزاران نـســازم بيـان
غرض بعد مدحش ز راه يقيـــــــن
كنـــم مـــدحـــت پيشـــوايــان ديــن
ز بعد علي جملگي شهريــــــــــار
هــمـــه چـــون عــلــي والــي كردگار
همه مر زمين و زمان را ســــــراج
ز منــهـاجشــان يـــافــت گيتــي رواج
غرض بهر آن يازده رهنمــــــــــا
بـــود رونــــق ديــــن و ايــمان به پــا
ز ما باد بر پيشوايـــــــان ديــــن
هــزار آفـــريــن از جهـــان آفــريـــن